Cd nummer vijf is opnieuw een SA-CD van het Nederlandse label Channel Classics. Het is de tweede symfonie van Mahler die hier wordt gespeeld door het Budapest Festival Orchestra. Het geheel wordt gedirigeerd door Ivan Fisher. Vooral het Allegro Maestoso is mijn favoriete beweging. Mahler behoeft hier geen introductie, hij is een meesterlijke componist. Beethoven was met zijn symfonieën heel melodieus en eenvoudig transparant waardoor het gaat boeien. Mahler is daarentegen heel complex en dan weer eenvoudig, maar je moet het echt wel begrijpen. Hier heb je inlevingsvermogen in klassieke muziek nodig. Natuurlijk ook wel luisterervaring en wat kennis van bepaalde componisten vooraleer je dit kan begrijpen, plaatsen en appreciëren. Voor diegene die van Mahler, en zeker die tweede symfonie, genieten moeten het eens afspelen in combinatie met de 800 Diamond van Bowers & Wilkins. Dan kan je echt puur genieten. Je zit met een paar dynamische pieken waar het orkest naartoe groeit en dat gebeurt twee of drie keer. In het begin worden er bepaalde muzikale lijntjes gespeeld door de contrabassen en dat wordt met een regelmaat herhaald. Chapeau voor Channel Classics, het label dat toch wel bekend staan voor de puurheid. Je doet je ogen dicht en je kan het orkest gewoon tekenen op een blad papier. Je kan zeggen: daar zitten de contrabassen, daar de cello’s, daar de violen, daar het eerste viool, daar de altviolen en daar de blaasinstrumenten. Je kan natuurlijk zeggen dat er richtlijnen zijn voor de samenstelling van een klassiek orkest. Maar afhankelijk van de componist, de werken en de tijdsperiode worden er met kleinere of grotere orkesten gewerkt, met andere partijen in orkesten. Sommige orkesten werken met een andere plaatsing en soms staat de paukbatterij in de midden, dan weer vanachter en soms rechts of links. Maar als je je ogen sluit word je zo in dat orkest gezogen. De puurheid van de klanken van een klarinet, een fluit,… Het lijkt allemaal vloeibaar, zoals een schilder die met zijn kwast trekken neerstrijkt op zijn canvas en daar lijkt het echt op. Je hebt die mooie gitzwarte achtergrond en opeens ontstaat daar iets, maken een paar mensen uit het orkest een muzikaal engagement en dat is puur genieten. Het is een beweging die 21,5 minuten duurt en dat zet je echt niet op stop.
Het laatste cd’tje is er eentje van Dhafer Youssef: Malak op Enja records. Youssef Dhafer is een Tunesiër en daarmee zitten we eigenlijk met een beetje Maghreb muziek en dat is heel leuk. Je krijgt dan een aantal instrumenten die je niet gewend bent om te horen en dat maakt het echt speciaal. We kunnen de instrumenten niet noemen, maar qua zang en compositie is dit zeer speciaal. Wat is er zo leuk? De manier waarop de stem van de zanger opgenomen is. Ze zijn erin geslaagd zoveel reliëf te trekken tussen de muzikale onderbouw van het nummer (de muzikale ondersteuning met de instrumenten, die eigenlijk de stem ondersteunen). Daar zijn ze in de mixage zo goed in geslaagd dat het echt lijkt alsof de instrumenten echt het fundament vormen. Die instrumenten hangen mooi los tussen de luidsprekers met zoveel inkijk dat je elk instrument volledig los kan onderscheiden zonder dat het analytisch wordt. Hetgeen dat overkomt is toch het geheel van de muziek, maar met enorm veel snelheid en microdetail. De stem van de zanger wordt echt op dat fundament gedragen. Vooral bij het nummer Iman (nr. 2) is het qua dynamiek een oplopend nummer waar hij met zijn stem meer en meer kracht zet en dus ook de hoogte in gaat qua dynamiek en letterlijk ook qua toon hoger en hoger gaat. Dat is zo indrukwekkend om naar te luisteren, omdat die stem in de mix precies ook hoger en hoger kruipt en doordat die dynamiek en de toon aanzwelt in je ruimte en je het gewoonweg voor je ziet gebeuren. Het wordt allemaal zo puik neergezet door die 800 Diamond, simpelweg verbluffend.